Δώρα ζωής μετά θάνατον. Πολιτισμικές εμπειρίες

Ο θεσµός της µεταθανάτιας δωρεάς οργάνων σώµατος στην Ελλάδα είναι γνωστός πλέον και συζητιέται θετικά. Ωστόσο το ποσοστό των εγγεγραµµένων δωρητών συνεχίζει να είναι το χαµηλότερο όλων των χωρών µελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Έλληνες πολίτες διστάζουν να δηλωθούν δωρητές µετά θάνατον από φόβο µήπως τους αφαιρέσουν τα όργανα πριν από την ώρα τους.

Τι κάνει τα λίγα σε αριθµό µέλη της κοινωνίας µας να αποδέχονται αυτόν τον αιρετικό για τα ελληνικά δεδοµένα θεσµό και να γίνονται κάτοχοι της κάρτας του δωρητή;

Στην παρούσα µελέτη δίνεται ιδιαίτερη έµφαση στα κίνητρα που ώθησαν τους υποψήφιους δωρητές στην απόφασή τους και στον τρόπο µε τον οποίο βιώνουν τη µελλοντική δωρεά όταν τη φαντάζονται να συµβαίνει.

Συγχρόνως µελετάται ο τρόπος µε τον οποίο αυτή η απαραίτητη για τις µεταµοσχεύσεις µορφή δωρεάς εντάσσεται στην εθνική πολιτική σύγκλισης µε χώρες θεωρούµενες πιο εκσυγχρονισµένες. Η άρνηση και η αποδοχή του θεσµού αναδεικνύονται σε πολιτισµικές εµπειρίες που σχετίζονται µε ευρύτερα ζητήµατα της ελληνικής κοινωνίας και µε βιώµατα των Ελλήνων όχι πάντα σχετικά µε τη βιοϊατρική.