Μεγαλώνοντας (με) το παιδί μου

Πώς νιώθει ένας πατέρας το βράδυ πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις του γιου του; Είναι τόσο «κακό» να θέλει να γιορτάσει τα γενέθλια της γυναίκας του και να μην του «συμπαρασταθεί»; Όταν ένας γονιός προτίθεται να κάνει την εργασία του παιδιού του, πόσο τελικά το βοηθάει στο σχολείο και πόσο προδίδει τη σχέση που έχει δημιουργήσει με τον δάσκαλό του; Ο ψυχίατρος Κώστας Γκοτζαμάνης στέκεται χρόνια δίπλα στους γονείς που θέλουν να μεγαλώσουν ελεύθερα παιδιά, μεγαλώνοντας και οι ίδιοι.
Το βιβλίο του είναι ένας σύγχρονος οδηγός επιβίωσης για οικογένειες και άτομα, που βοηθάει τον κάθε αναγνώστη να ανακαλύπτει μόνος του ότι ένα αδιέξοδο μπορεί να αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία. Χωρίς διδακτισμό, με ύφος χαλαρό, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στη διεισδυτικότητα και στην αντικειμενικότητα, είναι τελικά ένα πολύτιμο βιβλίο, με αστείρευτο χιούμορ και άκρως μεταδοτικό κέφι για ζωή!

Το βιβλίο αυτό θέτει ζητήματα και δίνει εξηγήσεις για την ανατροφή των παιδιών, για όσα συμβαίνουν στον κόσμο τους αλλά και κλασικά προβλήματα των μοντέρνων καιρών. Όλα αυτά όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά, μέσα από αληθινές ιστορίες που κατέγραψε στην εργασιακή του εμπειρία και με ψυχραιμία και καλή διάθεση που μεταδίδεται και στον αναγνώστη - νιώθεις ότι πήγες σε έναν καλό ψυχαναλυτή που σε ηρέμησε και σου άνοιξε τους ορίζοντες του μυαλού.
Μια από τις αρετές αυτού του βιβλίου είναι η δαντελένια αφήγηση: Τελειώνοντάς το έχεις ήδη μάθει τόσο πολλά, όχι διαβάζοντας θεωρίες και δύσκολες ορολογίες, αλλά βιώνοντας τις πραγματικές ιστορίες άλλων ανθρώπων, που έχουν μεταφερθεί από τον Γκοτζαμάνη με αλλαγμένα στοιχεία των προσώπων, ώστε να μην αναγνωρίζονται. Ένα βιβλίο απλό, αλλά όχι απλοϊκό, που σίγουρα θα φανεί χρήσιμο στους πατέρες και τις μητέρες που θέλουν να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους και που εν κατακλείδι θέλουν να γίνουν καλύτεροι γονείς και άνθρωποι.
Χαράλαμπος Νικόπουλος, δημοσιογράφος

— Μήπως παρασυζητάμε για την ανατροφή των παιδιών στη σύγχρονη κοινωνία;
— Χρειάζεται να συζητάμε και να δουλεύουμε συνέχεια αυτό το θέμα. Για μένα θα έπρεπε να υπάρχει ένα εθνικό πρόγραμμα εκπαίδευσης γονέων.
— Τι θα δίδασκε αυτό το σχολείο όταν δεν υπάρχουν πια έτοιμες λύσεις;
— Θα δίδασκε να δουλέψω με τον εαυτό μου. Το καλύτερο δώρο που έχω να κάνω στο παιδί μου είναι να είμαι εγώ ευχαριστημένος. Από πού θα μάθει το παιδί μου να είναι ευχαριστημένο εάν εγώ δεν είμαι; Από πού θα μάθει να τα πηγαίνει καλά με το άλλο φύλο εάν εγώ δεν τα πηγαίνω καλά με το άλλο φύλο;
— Από πού θα μάθει να ονειρεύεται αν δεν ονειρεύονται οι γονείς του;
— Η νεανικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία, υπάρχουν νέοι στην ηλικία άνθρωποι που έχουν χάσει τη νεανικότητά τους, που έχουν χάσει την ικανότητα να ονειρεύονται. Για τους γονείς, η νεανικότητά τους είναι ίσως το σημαντικότερο εργαλείο που διαθέτουν για την ανατροφή των παιδιών τους. Οι γονείς που δεν ονειρεύονται συνήθως αντιμετωπίζουν με φόβο τα όνειρα των παιδιών τους και φροντίζουν να τα ψαλιδίζουν.
Συνέντευξη του Κώστα Γκοτζαμάνη στην Κατερίνα Μπακογιάννη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,
https://www.kathimerini.gr/opinion/interviews/810425/kostas-gkotzamanis-voitha-toys-ellines-goneis-na-megalosoyn/