Αντίο, γλυκιά πατρίδα

«Αποκαλύφθηκε απόπειρα δολοφονίας, η οποία θα εκτελείτο στις 16 Ιουνίου κατά την άφιξή µου στη Σµύρνη? οι πιο σηµαντικοί δράστες συνελήφθησαν επ’ αυτοφώρω και κρατούνται. Οι συλληφθέντες προέβησαν σε αποκαλύψεις. Ο Σαρή Εφέ, ο οποίος βρίσκεται µεταξύ των οργανωτών, αναζητείται. Αναµφίβολα, ο Σαρή Εφέ ανήκει σε κάποια οργάνωση της Ιστανµπούλ και έχει συνεργάτες».

Από το κωδικοποιηµένο µήνυµα του Προέδρου της Δηµοκρατίας Μουσταφά Κεµάλ στον αστυνοµικό διευθυντή της Ιστανµπούλ, Εκρέµ µπέη: «Ο Κεράτιος κάτω από τις πλαγιές του Κασίµπασα κυλούσε κατάλευκος σαν γάλα. Πάνω του µερικά σκάφη σαν σταχτιές κηλίδες… Θυµήθηκα την ήρεµη θάλασσα της Θεσσαλονίκης, το ατέλειωτο γαλάζιο που εκτείνεται από τον κόλπο προς τα ανοιχτά… Το µπαλκόνι του σπιτιού στη Θεσσαλονίκη νοµίζω πως ήταν πολύ µεγαλύτερο από το µπαλκόνι αυτού του δωµατίου… Στενοχωριέµαι όταν γράφω “νοµίζω”. Πώς µπορεί κάποιος να ξεχάσει την πόλη όπου γεννήθηκε, το σπίτι όπου µεγάλωσε; Φυσικά και δεν µπορεί, ωστόσο ο χρόνος σβήνει µία µία τις αναµνήσεις».

Βρισκόµαστε στο µελαγχολικό φθινόπωρο του 1926. Η Οθωµανική Αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει ενώ η νεαρή Δηµοκρατία προσπαθεί να ορθοποδήσει. Ένας άντρας βρίσκεται στο κέντρο όλης αυτής της αναταραχής. Ο Σεχσουβάρ Σαµί… Ο άνθρωπος που βρισκόταν στις πρώτες γραµµές της Ένωσης και Προόδου, ο κουρασµένος πλέον κοµιτατζής. Μια ανελέητη µηχανορραφία φαίνεται να εξυφαίνεται γύρω του, ενώ πάντα το ίδιο ερώτηµα κατατρώγει το µυαλό του: Το κράτος είναι ιερό ή ο άνθρωπος; «“Ο θάνατος ξεκινά µε τη απώλεια των πόλεών µας”. Δε θυµάµαι ποιος είπε αυτή τη φράση, αλλά δυστυχώς είναι σωστή… Σωστή µεν, αλλά ελλιπής. Ο θάνατος ξεκινά µε την απώλεια των πόλεών µας και ολοκληρώνεται µε την απώλεια της πατρίδας µας».